Om alle hobbels, dalen en ravijnen in het leven te doorstaan, heb je veerkracht nodig. Een aspect van veerkracht is hoe je omgaat met acceptatie van wat is en loslaten van wat was. Daar gaat dit blog over. Met vijf handvatten waarmee je zelf aan de slag kunt.

Gehechtheid en verbondenheid als keerzijde van loslaten en acceptatie

Met wie voel jij je stevig verbonden? Aan welke spullen bij je gehecht? Welke gewoontes zou je niet graag missen? Je kunt waarschijnlijk meteen een hele rij noemen. Van simpele dingen als de 1^e kop thee (of koffie) van de dag tot samen met een dierbare zijn. Of die oude trui, niet meer te dragen maar vol met herinneringen waar je geen afscheid van wil nemen.

Omdat wij mensen sociale wezens zijn, is het van groot belang dat we ons kunnen hechten en verbinden met andere mensen. En vervolgens met onze omgeving en met activiteiten. Die verbondenheid geeft ons een gevoel van zekerheid, vertrouwdheid en veiligheid. We weten waar, bij wat en vooral bij wie we thuis horen.

De keerzijde van gehechtheid is dus loslaten

Omdat we niet iedereen en alles vast kunnen blijven houden, voelen we soms dat we los zouden moeten laten. Aan de formulering van de zin, zie je al dat dat lang niet altijd gemakkelijk of vanzelf gaat.

Natuurlijk verschilt dat proces per keer. Bij die oude trui kies je er misschien voor om ‘m in een kledingcontainer te stoppen zodat je ‘m niet meer terug kan pakken. De trui zwerft nog af en toe door je hoofd met een gevoel van spijt, maar dat is het dan ook.

Maar als je een baan waar je met hart en ziel in gewerkt hebt, los moet laten, gaat dat al een heel stuk moeilijker. Je hele structuur en ritme is weg, je sociale werkcontacten zijn weg, die leuke klussen kun je niet meer doen, de toekomst die je bij dat bedrijf dacht te hebben valt weg.

En als je moet accepteren dat je zonder een dierbare verder moet, is dat een enorme opgave. Een enorme moeilijke en gevaarlijke berg om te beklimmen en weer af te dalen.  

Accepteren en loslaten is een proces

Spullen, omgeving, mensen dus het verleden loslaten is een proces. Er moet werk voor verricht worden. Er moet geoefend en gedaan worden. Je kunt leren om er beter in te worden.

Hoezo moet ik loslaten?!

We zeggen het maar al te gemakkelijk: ‘je moet het accepteren en loslaten’

Je kunt jezelf nog een ander dwingen om iets of iemand los te laten. Zelfs niet als je het zelf graag zou willen. Je kunt jezelf niet dwingen om niet meer gehecht te zijn aan de omgeving uit je jeugd, aan de mensen die ooit tot je dierbaren hoorden, aan spullen met herinneringen. Wat dan wel?

Hoe je jezelf kunt trainen in acceptatie en loslaten

1.

Je kunt oefenen (ja, oefenen dus leren en er gaandeweg beter in worden) in accepteren dat iets is zoals het is en dat je daar niets meer aan kunt veranderen. Door dat tegen jezelf te zeggen en te voelen hoe het voelt en dat gevoel er te laten zijn. Ga er mee zitten en mee wandelen. Zo dringt langzaam tot je systeem door dat het ‘is zoals het is’. Alle stormen in je hoofd, lijf en hart horen bij het oefenen in acceptatie, afscheid nemen.

In je hoofd, lichaam en hart kan een strijd zijn tussen ‘ik wil het niet’ en ‘het is nu zo’. En dat is een onderdeel van het proces, van het oefenen in accepteren zodat je verder kunt met je leven. Dat dat energie vreet en je moe maakt, moge duidelijk zijn.

2.

Je kunt een (of meerdere) rituelen maken die je helpen om afscheid te nemen van wat was. Een brief schrijven. Foto’ s maken. Herinneringsmonumenten maken. Herinneringsmomenten inplannen. Wat was mag meegedragen worden in je hart, onderdeel worden van je verleden, je mede vorm heb gegeven. Wat was, blijft bestaan maar in een andere vorm zodat je ook in het hier en nu kunt leven.

3.

Daarnaast kun je stapjes zetten (= actie = doen) die je helpen om de ruimte die ontstaat door het wegvallen van het oude in te vullen met mensen, activiteiten, spullen die nu van waarde voor je zijn. Je verlegt als het ware de aandacht van het verleden naar vandaag en op den duur ook weer naar de toekomst. Als je elke dag een stapje zet, hoe klein ook bouw je langzaam aan een nieuw levenspad voor jezelf. Stukje voor stukje, dag voor dag.

4

Onder wat je concreet verloren bent, zit een behoefte, een verlangen, iets wat jij belangrijk en waardevol vindt. Stapje voor stapje zoek je nieuwe wegen waarop je jezelf op een andere manier datgene kan geven waar jij naar verlangt. Als je een vriendschap kwijt raakt, hoe kun je dan als eerste jezelf geven wat belangrijk was in die vriendschap? Als je structuur van het werk kwijt raakt omdat je je baan verliest, hoe kun je dan de dagen ritme en structuur geven? Natuurlijk is lang niet alles vervangbaar. Maar jezelf serieus nemen in je waarden, verlangens en behoeften en daar actie op ondernemen brengt je in het heden en geeft je meer grip op jezelf en je leven.

5.

Door rustig te gaan zitten, je ogen te sluiten en in gedachten terug te gaan naar het verlorene, voel je ook alle emoties die erbij horen. En kun je ook de leegte voelen die het verlies geeft. De leegte is er  en mag er zijn. Die leegte kun je onderzoeken. Je kunt er zelfs mee in gesprek en vragen aan die leegte wat er gemist wordt en hoe je daar zelf, met hoe het NU is, in kunt voorzien. Mijn ervaring is, dat er altijd een antwoord komt. En… die leegte hoeft niet meteen opgevuld te worden. Je mag (of moet) ook kunnen rouwen om wat je kwijt bent geraakt.

Weerstand tegen acceptatie en loslaten

In het begin wil je dat allemaal niet. Heel je hart en hoofd wil het verleden vasthouden. Door enerzijds te rouwen om wat je kwijt bent en anderzijds toch (kleine) stapjes in het nieuwe te zetten, went je hart, je lijf en hoofd aan de nieuwe situatie. En merkt het hart en het hoofd dat in de nieuwe situatie ook mooie kansen, mensen, gebeurtenissen zitten. En langzaamaan verschuift je aandacht naar vandaag, morgen, overmorgen. Naar nieuwe activiteiten, nieuwe gebeurtenissen, nieuwe mogelijkheden. En iedereen & alles dat je verloren bent, wordt op den duur iets waar je met liefde aan terug denkt omdat het in je hart woont. Soms blijft er een zwarte rand, een steek van gemis en verdriet en ook dat blijft oké. Het is zoals het is, met alles er op en er aan.

Je kunt (iets) gemakkelijker verder omdat je weer iets nieuws aan het opbouwen bent. Want je laat het oude gemakkelijker los als het nieuwe goed voelt. Het verleden raakt op die manier (met hele kleine stapjes) steeds ietsje verder op de achtergrond.

Er is een het proces een hele periode waarin je heen en weer beweegt tussen het vasthouden van het oude, het verdriet om het loslaten en het opbouwen van het nieuwe. Je jojoot. En dat vreet energie. Het is wat het is, het hoort erbij.

Ik coach mensen o.a. aan de hand van ACT (acceptance and commitment training – hier lees je er meer over) in het omgaan met verlies van werk en de rouw die hen dat geeft. Vaak zit onder de rouw om het werkverlies nog oud zeer of oude stresshanteringspatronen die nu niet meer helpen. Kom je dus niet verder in acceptatie en loslaten, laat je dan helpen door een ervaren professional.

Wil je dit blog delen?

Vind je dit artikel interessant voor mensen uit je netwerk? Deel het, met de link van de pagina via LinkedIn.

Zoek je een ervaren coach?

Wil je kennismaken? Wil je meer weten over mijn coach aanpak voor jouw vraag?

Dan nodig ik je graag uit voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek. Online (Teams of beeldbellen) of offline met koffie en Brabantse appeltaart in Breda. Je kunt me bereiken via w.janssen@dekunstvananders.nl of via 0655797832. Ik beloof je dat je na dat gesprek al een hele hoop wijzer bent geworden.

Wil je op de hoogte blijven van nieuwe blogs die ik schrijf, stuur me dan op LinkedIn een connectieverzoek.

‘Loslaten is iets anders dan achterlaten.
En vasthouden is iets anders 
dan weigeren om verder te gaan’
Henri Louis Bergson